Tag: Push Notifications

ก่อนอื่นต้องขออภัยก่อนที่ไม่ค่อยได้อัพเดทนะครับ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาผมแทบไม่ได้อยู่หน้าจอเลย เล่นเนตผ่านมือถือซะมากกว่า วันนี้ได้อยู่บ้านแล้วก็ขออัพเดทซักหน่อยละกันนะครับ

บทเสริมของตามล่า iPhone สุดขอบเมืองด้วย Find My iPhone ภาค 2

ถัดจากวันแจ้งความมาประมาณ 3 วัน ช่วงเวลาประมาณ 18.00 น. ผมก็ได้โทรศัพท์ไปยังเบอร์มือถือของตำรวจเจ้าของเรื่องตามใบแจ้งความ เพื่อที่จะแจ้งเลข IMEI เพิ่มไว้เป็นหลักฐาน ตำรวจท่านนั้นก็รับสายขึ้นมาพร้อมกับอาการประมาณว่าไม่ว่าง ให้ผมโทรไปใหม่อีกทีในวันรุ่งขึ้น

วันถัดมาผมก็โทรไปหาตำรวจท่านนั้นอีกครั้งนึง พร้อมทั้งอ้างถึงคดีเรื่องโทรศัพท์มือถือหายเมื่อวันที่ 23 สิงหาคมที่ผ่านมา และอยากจะแจ้งเลข IMEI ให้เค้าบันทึกไว้ ก็ได้คำตอบเป็นน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ปฏิเสธมา และบอกว่าให้เอากล่องมาให้ดูที่ สน.ก่อน ผมก็รับทราบและบอกว่าไว้จะแวะไปหา

และหลังจากที่เครื่องถูกขโมยไปได้ประมาณ 1 อาทิตย์ โดยที่ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าใครเอาไป ท่านแม่ของผมก็ร้อนใจ + แค้นใจพอสมควร เพราะว่ากลุ่มผู้ต้องสงสัยนั้นก็มีกันอยู่แค่ 6 คน นั่นคือเด็ก 4 คน, ผู้หญิงคนที่เป็นเจ้าของห้อง, และแฟนของเค้า แม่ผมจึงได้ไปถามคนทรงที่รับดูของหายที่ท่านรู้จักดูสองที่

ที่แรกให้ข้อมูลมาว่ามีเด็กสองคนร่วมมือกันขโมยพร้อมทั้งบรรยายลักษณะ ของเด็กสองคนที่เอาไปมา ซึ่งลักษณะที่บรรยายมาของเด็กคนนึงตรงกับเด็กคนที่ท่านแม่ผมเค้าสงสัยอยู่ พร้อมทั้งบอกว่าเครื่องน่ะโดนขายแบ่งเงินกันไปแล้ว

ที่สองก็ให้ข้อมูลตรงกับที่แรกเลยว่ามีเด็กสองคนร่วมมือกัน และบอกลักษณะของเด็กตรงกับที่แรก ต่างกันแค่เค้าบอกว่าเครื่องยังอยู่ ยังไม่ได้ขายไป

ส่วนตัวผมนั้นไม่เชื่อในเรื่องพวกนี้ก็เลยไม่ได้ให้น้ำหนักอะไรกับเรื่องนี้มาก

จากนั้นเมื่อวันจันทร์ที่ 31 สิงหาคม 2552 หลังจากที่เครื่องหายมา 8 วันแล้ว และผมยังไม่สามารถติดตามตำแหน่งเครื่องได้เลย ผมกับแม่จึงไปที่ สน.กันอีกครั้ง พร้อมกล่อง iPhone 3G by True เครื่องที่หายไป และผัดไทประตูผีอีก 2 ห่อ เพื่อไปพบกับท่านสารวัตรเจ้าของคดี

ขอคั่นรายการก่อนนิดนึง จนถึงวันนี้ผมก็ยังสงสัยเรื่องการตามมือถือจาก IMEI ของทางตำรวจ ว่าขั้นตอนเค้าทำกันยังไง ที่ผมสงสัยมีดังนี้

1. ทาง ตำรวจจะเป็นคนติดต่อประสานงานกับบริษัทผู้ให้บริการโทรศัพท์มือถือ หรือหน่วยงานที่รับผิดชอบโดยตรง เพื่อติดตามหาเครื่องที่หายจาก IMEI ที่เจ้าของได้แจ้งไว้
2. เจ้า ของเครื่องต้องนำเลข IMEI ไปให้ตำรวจเพื่อออกหนังสือแจ้งไปยังผู้ให้บริการโทรศัพท์มือถือเองรึเปล่า และถ้าเป็นเช่นนี้ ต้องออกหนังสือเท่าตามจำนวนเครือข่ายที่ให้บริการรึเปล่า เช่นถ้าโทรศัพท์ผมเป็นระบบ GSM ต้องให้ตำรวจออก 3 เล่มเพื่อยื่นให้กับ AIS DTAC และ TRUE หรือว่าต้องยื่นให้หน่วยงานอะไรที่จัดการด้านนี้โดยตรง?

ถ้าท่านใดพอจะมีความรู้ทางด้านนี้ รบกวนโพสบอกไว้เป็นความรู้หน่อยนะครับ ขอบคุณมากครับ

คั่นรายการจบแล้ว ผมขอเล่าต่อล่ะนะ เนื่องจากในนาทีนั้นถ้าผมจะหวังการตามเครื่องด้วย IMEI ล่ะก็ ผมคงตามจากข้อสงสัยแรกไม่ได้แน่นอน เพราะท่านตำรวจดูจะไม่สนใจคดีเอาซะเลย ผมก็เข้าใจนะว่ามันเป็นคดีที่เกิดขึ้นทุกวัน และบ่อยมาก แต่อย่างน้อยก็ให้กำลังใจกันก็ยังดี ไม่ต้องแสดงท่าทีเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัดก็ได้

ฉะนั้นผมจึงเลือกว่าทำตามข้อสงสัยที่ 2 น่าจะดีกว่า ถึงได้บุกไปถึงโรงพักเพื่อแจ้งเลข IMEI เพิ่มเติม และขอให้ตำรวจออกหนังสือเพื่อแจ้งยังผู้ให้บริการโทรศัพท์มือถือให้ โดยผมบอกว่าเดี๋ยวผมจะไปยื่นและดำเนินการเอง ตอนแรกผมบอกเค้าว่าอยากให้ออกให้ 3 เล่มสำหรับ 3 เครือข่ายเลย แต่ด้วยสีหน้าของเค้าแล้ว ผมขอเล่มเดียวก็ยังดี เลยให้ออกเป็นหนังสือแจ้ง True ออกมา

หลังจากที่ได้หนังสือมาแล้ว ผมกับแม่ก็ยกผัดไทประตูผีที่ซื้อมานั้นขึ้นมา และมอบให้กับท่านสารวัตรเป็นค่าเหนื่อยเล็กๆ น้อยๆ ท่านสารวัตรก็ยิ้มออกได้ในทันควัน

ก่อนเริ่มเรื่องผมขอเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมที่ถูกตัดไปในภาค 1-3 ก่อนเล็กน้อย เพื่อที่จะให้ท่านผู้อ่านได้อ่านต่อภาค 4 ได้โดยไม่งง ท่านใดที่ยังไม่เคยอ่านเลย แนะนำให้อ่านฉบับเต็มของแต่ละภาคก่อนที่จะอ่านบทเสริมนะครับ

ผมจะทยอยอัพเดทขึ้นมาให้อ่านนะครับ ได้อ่านจนจบแน่นอน พร้อมใจความที่ครบถ้วนสมบูรณ์ 95% ครับ (อีก 5% คือผมอาจหลงลืมไปบ้าง และอาจตัดบางส่วนออกเล็กน้อยครับ)

บทเสริมของตามล่า iPhone สุดขอบเมืองด้วย Find My iPhone ภาค 1

ผมจะขอเล่าเพิ่มตรงส่วนของคำให้การของทุกคนก่อนที่จะไปแจ้งความนะครับว่า ทั้ง 5 คน (ไม่รวมแฟนหนุ่มของเจ้าของห้อง) ให้การว่าอะไรบ้าง ผมจะแทนเด็ก 4 คนเป็น A B C D นะครับ ตรงนี้จะเล่าเท่าที่จำได้นะครับ

A: ผมไม่เห็นนะครับ ทำหล่นบนแท๊กซี่ขามารึเปล่า
B: โธ่ พี่ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น
C: ผมไม่ได้เอาไปเลยพี่ ผมสาบานได้
D: เงียบ.. ผมเลยถามไปตอนที่เรียกไปคุยทีละคนนะครับ “เอาไปรึเปล่า เอาไปก็รับมาแล้วจะไม่ว่าอะไร” ก็ได้รับคำตอบว่า “ไม่ได้เอาไปพี่”
พี่สาว: ไม่เห็นเลย นี่ก็ให้น้องๆ ช่วยกันหาทั่วห้องแล้วก็ไม่เจอ

ผมก็เลยถามน้องบลู น้องชายผมอีกทีให้แน่ๆ ว่าไม่ได้ลืมไว้ที่ไหนใช่มั๊ย น้องผมเค้าก็ตอบว่าไม่ได้ลืมแน่นอน เพราะว่าก่อนนอนยังเล่นอยู่เลย เล่นเสร็จก็วางไว้ที่หัวเตียง

พอน้องผมยืนยันหนักแน่นเช่นนี้แล้วผมจึงลองไล่ถามทุกคนดู ว่ามีใครเห็นน้องผมเล่นก่อนนอนบ้างมั๊ย ถ้าเล่นตอนก่อนนอนขณะที่ห้องปิดไฟมืดแล้ว ก็ต้องมีแสงจากโทรศัพท์แยงตาขณะเล่นแน่นอน ทุกคนก็ทำท่าคิดและก็มีคนนึงบอกมาว่า “เห็นตอนที่น้องผมเล่นก่อนนอน” ซึ่งคำตอบนี้เป็นการยืนยันว่าคนตอบนั้นเป็นพยานว่าโทรศัพท์ได้อยู่ในห้องนอน ก่อนที่จะหายจริงๆ แต่ก็ยังไม่มีใครยอมรับว่าเอาไปอยู่ดี

และเสริมอีกนิดสำหรับเหตุการณ์ในโรงพัก ทางตำรวจก็ได้ทำการขู่ผู้ต้องสงสัยทุกคนก่อนที่จะมีการลงบันทึกประจำวันว่า ให้สารภาพและเอาเครื่องคืนเจ้าของดีกว่า เพราะสมัยนี้ทางตำรวจสามารถตามมือถือจากเลข IMEI ได้ ซึ่งเป็นการขู่ซ้อนขู่ของผมอีกทีที่ว่าผมสามารถตามตำแหน่งเครื่องได้ แต่ก็ไม่เป็นผล

ระหว่างที่ก่อนจะแยกย้ายกันหลังจากที่ลงบันทึกประจำวันเสร็จ ผมก็ได้บอกกับตำรวจว่าเรื่องเลข IMEI เดี๋ยวผมโทรแจ้งทีหลังได้มั๊ย เพราะวันนี้ผมไม่ได้เอากล่องมาด้วย เค้าก็บอกว่าได้ แล้วก็ให้โทรมาตามเบอร์ในใบแจ้งความได้เลย ซึ่งเป็นเบอร์ของสารวัตรเจ้าของเรื่อง…

ภาคนี้เป็นภาคจบนะครับ ท่านใดขี้เกียจอ่านยาวๆ ก็อ่านแค่ภาคนี้พอ

ภาคนี้เริ่มเรื่องตรงวันที่ 10 กันยายน 2552 เวลา 12.04 น. ซึ่งเวลาที่ผมได้รับเมล์นี้ ผมกำลังทำธุระอยู่ข้างนอกพอดี และได้ยินเสียงแล้วล่ะว่ามีเมล์มา แต่ยังไม่ได้เช็คเพราะไม่ว่าง จนเสร็จธุระราวๆ 13.00 ถึงได้มาเช็คเมล์ขณะที่ขับรถอยู่ (เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี) หลังจากที่ผมเห็นเมล์นั้น แอร์รถที่ว่าเย็นๆ ก็ทำผมร้อนวูบวาบทันที เพราะระบบแจ้งมาว่าข้อความที่ส่งล่าสุดได้ส่งไปถึงเครื่องแล้ว ผมอยากจะเช็คตำแหน่งมาก (ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม) แต่ว่าขับรถอยู่ คอมก็ไม่มี ไม่รู้จะทำยังไงดี

หลังจากคิดอยู่ราวๆ 1 นาที ผมก็เหลือบไปเห็นกระเป๋า Notebook ของผม แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า “อ่ออออออ” และผมก็ไม่รอช้าหยิบ MacBook สุดรักออกมาพร้อมทั้งเปิด Internet Tethering ใน iPhone ของผม แล้วก็ทำการสั่งให้ MacBook ต่อเนตผ่าน Bluetooth ผ่าน iPhone ผมทันที ตรงนี้เป็นโชคดีของผมมากที่รถติดค่อนข้างยาว ผมจึงสามารถเข้าเวปด้วยเนตแสนอืดของมือถือจนสำเร็จ พอเข้าหน้า Find My iPhone ได้เท่านั้นล่ะ ผมตาโตเลยทีเดียวเพราะสิ่งที่ผมเห็นคือ

แม้ว่ารัศมีจะใหญ่มาก แต่ตรงนั้นผมจำได้ว่ามีห้างใหญ่ตั้งอยู่นั่นคือ เดอะมอลล์งามวงศ์วาน และแม้ว่าเครื่องแสดงสถานะว่า Offline ไปแล้ว แต่มันก็ยังส่งตำแหน่งมาให้ทิ้งไว้ก่อนจะปิดไป นาทีนั้นผมเลื่อนงานทุกอย่างออกไปหมด และปักใจเชื่อแน่นอนว่าเครื่องได้ถูกนำไปขายต่อในร้านที่เดอะมอลล์แล้วแน่ๆ แต่พอดีมีนัดหมอไว้ เลยโทรเรียกน้องชายคนกลางให้ไปเป็นเพื่อนเดินห้างกันหน่อย โดยบอกเค้าว่าหลังจากหาหมอเสร็จจะรีบตามไป ให้ไปเจอกันที่เดอะมอลล์เลย

ผมและน้องไปถึงที่ห้างราวๆ 15.30 น. จากนั้นผมและน้องก็ทำทีว่าเป็นคนมาเดินหาซื้อเครื่อง iPhone มือสอง ผมก็เดินเข้าทุกร้านในห้างเลย มองหาเฉพาะ iPhone 3G 8GB สีดำ ซึ่งเป็นเครื่องที่หายไป โดยจะขอเปิดดูเครื่อง และจะเข้าไปดู IMEI ในเครื่อง ถ้าตรงกับภาพด้านล่างนี้ล่ะก็…หึหึ

ถึงตรงนี้หลายท่านอาจจะงงว่า ผมจะจำ IMEI ได้ยังไง ยาวจะตาย จะแบกกล่องเข้าร้านไปด้วยก็คงพิลึก ตรงนี้ผมแก้ปัญหาโดยการเขียนเลข IMEI ไว้ที่นิ้วนางมือซ้ายด้านในครับ เพราะผมถนัดขวา ก็คงใช้มือซ้ายถือเครื่อง แล้วพอจะดู IMEI ก็แค่กางนิ้วออกมาเทียบ เราก็เห็นแล้ว

และก็เป็นโชคดีของผมมากที่ห้างนี้ร้านมือถือมีไม่เยอะ หลังจากเดินค้นอยู่ราวๆ 3 ชม. ผมก็พบว่าหาไม่เจอครับ จึงได้ไปนั่งพักกินข้าวกันก่อน แล้วก็นั่งตั้งข้อสมมุติฐานต่างๆ ขึ้นมา ซึ่งตั้งได้ต่างๆ ดังนี้

1. อาจจะตกหล่นอยู่บางร้านโดยที่เราเดินไม่ทั่ว
2. อาจจะขายร้านข้างนอกเดอะมอลล์แต่อยู่ละแวกเดียวกัน
3. ร้านอาจจะขายออกไปแล้ว

ระหว่างรออาหารผมจึงหยิบ MacBook ออกมาต่อเนตผ่าน iPhone อีกรอบ เผื่อจะเช็คตำแหน่งได้ว่าเครื่องอยู่ที่ไหน (หลังจากที่ได้ข้อความล่าสุดมา ผมยังไม่ได้ส่งเข้าไปใหม่ เพราะกะว่าคนที่ขโมยไปคงไม่กลับใจแล้ว รอให้เครื่องมีการใช้งานดีกว่า แล้วค่อยตามตำแหน่งเอา) แล้วตำแหน่งที่ผมเช็คได้เมื่อเวลาราวๆ 18.30 น. คือภาพนี้ครับ

ตำแหน่งยังคงตำแหน่งเดิม แต่เวลาล่าสุดที่เครื่องอยู่บริเวณนี้คือเวลา 14.22 น. ถึงตรงนี้ผมกับน้องก็เลยสรุปได้ว่าเครื่องต้องเคยอยู่ในห้างเดอะมอลล์งาม วงศ์วานแห่งนี้แน่นอน แต่ตอนนี้คงจะถูกปิด หรือไม่ก็ขายไปแล้ว และถ้าเราอยากจะตามตำแหน่งเครื่องอีกที ก็ควรจะรู้ว่าเครื่องเปิดแล้ว มิเช่นนั้นเราสุ่มเช็คเอาก็คงจะเจอยาก ผมและน้องจึงคิดว่าควรส่งข้อความเข้าไปอีกครั้ง แต่ข้อความที่ส่งเข้าไปรอบนี้จะไม่ใช่ข้อความให้โทรกลับเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ข้อความนี้คือ “Welcome” กะว่าให้คนที่เปิดเครื่องนี้ครั้งต่อไปรู้สึกดีหน่อยว่า iPhone มันต้อนรับเราให้ใช้งานแล้วนะ… โดยข้อความนี้ถูกส่งไปเมื่อเวลา 18.50 น.

หลังจากกินข้าวกันจนอิ่ม ผมกับน้องก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ จึงได้คุยกันว่ากลับก่อนดีกว่า ตามต่อก็คงไม่เจอ สรุปวันนี้ผมก็แห้วอีกตามเคย

แต่คืนวันนั้นเองขณะที่ผมนอนเล่นอยู่ ก็มีเสียงเมล์ดังเข้ามา ผมก็เช็คดูตามระเบียบ หลังเห็นเมล์ฉบับนั้น ผมเด้งขึ้นมาจากเตียงทีเดียว เพราะเมล์บอกว่าข้อความได้ถูกส่งไปแล้วเมื่อเวลา 22.14 น. ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ผมอ่านเมล์อยู่นั่นเอง… ผมรีบตรงดิ่งไปที่คอม แล้วก็เปิดเช็คตำแหน่งทันที

หลังจากเห็นตำแหน่ง ผมตื่นเต้นมาก เพราะนี่มันค่อนข้างแคบกว่าที่ได้เมื่อตอนบ่ายเยอะเลย แต่ผมก็ยังไม่พอใจ จึงได้ทำการกด Update Location ดู หวังว่าจะได้ที่ละเอียดมากขึ้น ผลที่ได้ก็คือ

ตำแหน่งที่ได้ แคบลงมาอีก ผมจึงกดดูแบบ Hybrid Mode ทันที

เท่านั้นล่ะครับ ผมชวนครอบครัวออกไปท่องราตรีกันทันที ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยครับ หวังแค่ว่าอยากไปอยู่ใกล้เครื่องมากที่สุด และหวังว่าจะได้คืน แต่พอไปถึงปุ๊บ ก็พบว่าเป็นซอยที่เงียบและมืดมาก ก็เลยลองเดินด้อมๆ มองๆ ตามบ้านดู เผื่อจะเห็นใครเล่น iPhone อยู่ แต่ผลที่ได้คือเจอหมาแถวนั้นเห่าไล่แทน จึงมาตั้งหลักกันในรถและปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรกันต่อดี ตอนนั้นทุกคนสรุปได้ตรงกันว่าเครื่องนี้น่าจะถูกขายเปลี่ยนมือมาเรียบร้อย แล้ว คนนี้น่าจะเป็นคนที่ไปซื้อมาจากที่เดอะมอลล์ ก็เลยลองเช็คตำแหน่งอีกครั้งหนึ่งซึ่งก็ยังได้ตำแหน่งเดิมอยู่ จึงส่งข้อความเข้าไปอีกรอบ (พก MacBook มาด้วยเหมือนเดิม ตามระเบียบ) ตอนเวลา 23.16 น. ว่า “กรุณาโทรกลับ 08x-xxx-xxxx ด่วนมาก เรื่องฉุกเฉิน”  และข้อความนี้ก็ส่งเข้าไปถึงเครื่องทันที เพราะว่าทางระบบได้ส่งเมล์กลับมาแจ้งทันทีเมื่อกดส่ง

นั่งรอกันอยู่ประมาณ 10 นาที ก็ยังไม่มีโทรศัพท์ดังพร้อมทั้งเช็คตำแหน่งขณะนั้นก็พบว่าเครื่อง Offline ไปอีกแล้ว ก็เลยไม่รู้จะทำยังไงกันต่อดี จึงส่งข้อความมุกเดิมเข้าไปว่า “Welcome” เมื่อเวลา 23.29 น. แล้วก็ตัดใจและขับรถกลับบ้าน

ขณะที่ออกรถมาได้ไม่กี่นาที ก็มีเมล์เข้ามาบอกว่าข้อความได้ถูกส่งไปแล้วเมื่อเวลา 23.35 น. ผมจึงรีบจอดข้างทาง และเช็คตำแหน่งอีกครั้ง พบว่ายังคงอยู่ที่เดิม ก็เลยส่งข้อความเข้าไปอีกครั้งว่า “รบกวนโทรกลับเบอร์ 08x-xxx-xxxx ด่วน” แล้วก็ขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านต่อโดยไม่หวังอะไรมาก และซักพักนึงก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น…

คนที่โทรมาชื่อคุณ “ปุ๊ก” และผมก็เลยขออนุญาตเค้าเล่าความเหมือนที่เล่าไปในภาค 1 ให้เค้าฟัง พร้อมทั้งบอกว่าถ้าไม่เชื่อ เรามีใบแจ้งความเป็นหลักฐานให้ดูได้ และเค้าก็เชื่อผมพร้อมทั้งให้เบอร์ติดต่อผมมา พร้อมทั้งบอกว่าเค้าเพิ่งไปซื้อเครื่องมาวันนี้เองจากที่เดอะมอลล์งาม วงศ์วาน และยินดีให้ความร่วมมือในเรื่องนี้อย่างเต็มที่

วันรุ่งขึ้นผมจึงได้นัดเจอคุณปุ๊ก พร้อมทั้งเรียกตำรวจสน.ที่ไปแจ้งความไว้มา แล้วก็เดินไปบุกร้านที่เค้าซื้อมาทันที เพื่อสอบถามความเป็นมาว่าได้เครื่องนี้มาอย่างไร ขั้นตอนต่อจากนี้ผมจะ ไม่ขอเล่านะครับ เพราะอาจจะเป็นการชี้โพรงให้กระรอกได้ และสุดท้ายตอนนี้ผมก็ได้เครื่องคืนแล้ว พร้อมทั้งรู้ตัวคนที่ขโมยไปแล้วครับ

จากประสบการณ์ของผมนั้น ผมจะขอแนะนำท่านที่อาจจะได้มีประสบการณ์เช่นนี้บ้างว่า อย่าไปใจดีให้โอกาสอะไรมาก แล้วก็ไม่ต้องไปเผยไต๋ว่ามี Find My iPhone เพราะจะทำให้คนขโมยไม่กล้าเปิดใช้ และส่งผลทำให้ตามเครื่องได้ล่าช้าเหมือนผมครับ

ปล. ผมคิดว่าถ้า True Move ได้มาอ่าน คงอยากจะได้ไปเป็นข่าวเพื่อทำตลาด ถ้ายังไงก็ติดต่อผมได้ที่ @Bankja นะครับ (หลงตัวเองดีมั๊ย)